Hieperdepiep! Vandaag is ons knappe ventje jarig en mag hij alweer één kaars op de taart uitblazen. Ik vind dat een heel mooie gelegenheid om het verhaal van een jaar geleden met jullie te delen. Mijn bevalling! Geen angstverhaal, geen drama, maar een fijn en nuchter bevallingsverhaal… Gewoon echt, zoals het was!
Na een zwangerschap van 38 weken, precies (!), ging ik langs bij de verloskundige voor een controle. Het was al de vierde controle in één week, ik had namelijk last van een verhoogde bloeddruk en werd daarom extra goed in de gaten gehouden. Ik verwachtte er niet heel veel van en dacht dat ik gewoon weer na twee dagen terug moest komen. Mispoes! Mijn bloeddruk was deze middag namelijk 164/110. Op naar het ziekenhuis dus...
Eerst ging ik nog langs huis, ik was namelijk alleen. Ik zou even op Sjoerd wachten en samen met mijn vluchttas naar het ziekenhuis vertrekken. Thuis liep de spanning even hoog op, want HELP, ging het dan nu misschien wel gebeuren? Zouden ze mij gaan inleiden…?
“Dit wilde ik eigenlijk helemaal niet, maarja… Je hebt niet zoveel te willen, hè? Haha.”
Toen ik eenmaal in het ziekenhuis was aangekomen, tikte de klok 17.15 uur. Eerst werd er een bloedtest gedaan (vanwege mijn hoge bloeddruk) en hierna kon ik, hop, aan de CTG. De afspraak was dat ik die avond drie keer een half uur aan de CTG-scan moest liggen, zodat ze konden controleren hoe het met Job ging. Ondertussen moesten we ook nog de uitslag van de bloedtest afwachten. Mijn bloeddruk was in het ziekenhuis alweer gedaald naar een onderdruk van 85. Ik had dus prima met de eigen verloskundige kunnen bevallen, dacht ik toen! Achteraf gezien was dit een voorbode van de hele bevalling. Na een half uurtje aan de CTG bleek dat ik harde buiken had waarop Job zijn hartslagje reageerde. Een half uur werd een uur en ik moest op mijn zij gaan liggen. Van die harde buiken voelde ik overigens helemaal niks. Tijdens mijn zwangerschap had ik veel harde buiken, maar daar kon ik ze die avond niet mee vergelijken.
Na een uurtje mocht ik even van de scan af. Samen gingen we ontspannen naar beneden om iets te eten. Sjoerd kwam namelijk rechtstreeks van zijn werk en had nog niets gegeten. Samen bunkerden we allebei een broodje kroket naar binnen. Om 20.00 uur wilden ze mij graag weer terugzien, zodat ze een tweede scan konden uitvoeren. Als deze scan goed was, zouden we toch naar huis mogen en zou ik de volgende dag moeten terugkomen voor een nieuwe scan, waarna ze wellicht het besluit zouden nemen om mij in te leiden.
Maar dat feestje ging mooi niet door!
Weer lag ik aan de CTG en nu viel het mij op dat die harde buiken op het beeld wel heel regelmatige golfjes werden. Deze voelde ik overigens zelf nog steeds niet.
Om half negen stond toevallig de verpleegkundige naast mij en voelde ik iets lopen. Het was niet heel veel, dus ik twijfelde, maar binnen twee seconden kwam er nog wat en nu zelfs iets meer… Ik zei: ‘Jongens, ik voel iets lopen!’ De verloskundige begon te lachen en zei met een grote lach op haar gezicht: ‘Zullen we even kijken?’ Ze legde een matje er onder en FLOTS!! Daar braken spontaan mijn vliezen…
Vrij snel daarna voelde ik die harde buiken ineens wel en nog wel om de vijf minuten! Ook werden de weeën steeds heftiger. Ik had zelf een heel sterk gevoel dat Job al snel zou komen. Na een uurtje wilde ik graag naar de verloskamer. In het ziekenhuis hadden ze niet heel veel haast, het was immers de eerste! Mijn eigen gevoel zei iets anders...
Ik wist nog steeds niet waar ik “stond”. Het was nog steeds een vraagteken op hoeveel centimeter ik zat. Hier werd ik zelf heel ongeduldig van, omdat ik toch wel wilde weten hoe daar beneden ‘de vork in de steel’ zat. Eenmaal op de verloskamer werd ik, na een beetje aandringen, toch getoucheerd. Ik had al 3 à 4 centimeter ontsluiting! Omdat het toch wel iets sneller ging dan ze verwacht hadden, werd er toch haast gemaakt. Het bevalbad werd opgezet en in de tussentijd heb ik even op de bevallingsbal gezeten. De weeën gingen rap en werden heel heftig, maar ondanks dat heb ik ze heel gecontroleerd en met de diepe buikadem opgevangen.
Wat ik trouwens aan iedere zwangere vrouw kan aanraden is: een zwangerschapscursus! Ik heb de mijne gevolgd bij Marijke Haen in Uden van Ruimte voor beweging. Deze yogacursus heb ik als zo fijn ervaren. Eerst dacht ik dat ik ging sporten, maar dat was dus niet het geval, haha. Maar alles wat ik daar geleerd heb, heeft mij zoveel gebracht. En ik heb mijn volledige bevalling op de tips en lessen van Marijke kunnen doen!
Afijn! Terug naar de bevalling... Ik was schijnbaar ontzettend kalm, waar ik tijdens en na de bevalling wel een aantal keer een veer voor in mijn … gestoken kreeg! Binnen anderhalf uur zat ik al op 8 cm ontsluiting. Het hartje van Job reageerde nog steeds bij elke wee. De verloskundige vond het een strak plan als ik uit het bad zou komen en op bed zou gaan liggen, zodat ze het beter kon controleren. Dit is het heftigste stukje van de bevalling geweest, ik kan het mij nog heel goed herinneren. Ik moest uit bad komen, maar wist even niet meer hoe. De weeën werden heftiger en heftiger en ik was ook kwijt wat die diepe buikadem ook alweer precies inhield. Maar daar was Sjoerd! Want ja, dames en heren, een man kan tijdens die bevalling (in elk geval bij die van mij) niet heel veel doen, maar bij mij was hij er... Perfect getimed! En dat vond ik zo fijn, dat mag ook wel even gezegd worden. Bevallen doe je niet alleen! Hij zei: ‘Anne, denk aan de kaarsjes op de taart, probeer ze maar weg te puffen.’ En dat lukte en daar ging ik weer, terug in mijn bubbel. Ik ging op weg naar de rand van het bad, om er overheen te klimmen. Met trillende benen, knikkende knieën en een steunpilaar van een verloskundige had ik eindelijk dat bed bereikt. Op mijn linkerzij moest ik gaan liggen, dat was de instructie.
En toen was daar direct al de volledige ontsluiting. Ik mocht het zachtjes laten gebeuren. ‘Druk maar een klein beetje mee.’ En toen mocht ik op mijn rug, het echte werk ging beginnen! Dit overviel mij even, hoe ging ik dat doen? De verloskundige was echt een heel fijne vrouw. Ze was zo duidelijk en recht voor zijn raap, maar ook zo lief! Ze kreeg de rust er al heel snel weer in. Persen! Veertig minuten, en toen was hij er: onze Job! Daar lag hij: puntgaaf, met heel heldere, open ogen en een mooie kleur met zijn warme lijfje op mijn borst keihard te krijsen! Daar was ie dan! Geboren op 28 mei 2019: in 5,5 uur tijd, precies na een zwangerschap van 38 weken.
En nu is mijn lieve kereltje alweer 1 jaar oud! Het klinkt heel cliché, maar wat vliegt de tijd. Job, met je lieve, ondeugende en pittige karakter, wat ben ik blij met jou!
