Hoe waren mijn eerste maanden als mama? Een hele ervaring en alle clichés zijn waar, laten we dat voorop stellen! Gelukkig mocht ik op die roze wolk, maar wat is die roze wolk nu precies? Laten we bij het begin beginnen….
Op het moment dat je besluit samen papa en mama te willen worden is het natuurlijk een prachtig gegeven als het dan ook meteen lukt. Dat geluk hadden wij! Daar ga je dan, mag je dus over die strip plassen en dan staat het daar in eens…. Zwanger!! Al voelde ik het aan mijn “water” vanaf het prille begin, toch kwam het even als een verrassing. Ik was alleen met testen, omdat hij een paar dagen eerder nog negatief was. Afijn.. Omdat ik zelf zo’n sterk gevoel had kon ik dus niet langer wachten. Verder kan ik heel romantisch doen over hoe ik de vader in spé het ging vertellen, maar dat was het niet. Achteraf wel heel grappig. Papa kwam dus eerder thuis dan verwacht en je dacht dus niet dat ik langer mijn mond dicht kon houden. Ik heb het hem dus maar meteen met een zwaaiende test voor zijn neus enthousiast verteld ;).
De eerste maanden daarop waren niet echt heel prettig, maar ik zal jullie de kwaaltjes details besparen. Gelukkig ging het na 16 weken een heel stuk beter en mocht ik van het tweede & derde trimester volop genieten. Een stijgende bloeddruk de laatste week en toen was hij daar in eens mijn meest mooie wonder. Op het moment van schrijven, zo maar vandaag precies 8 maanden oud. Klein vrolijk mannetje, die de wereld begint te ontdekken op helemaal zijn eigen manier. Precies zoals het hoort, gewoon zoals hij is.
Mijn kraamweek was heel fijn, met een super lieve kraamhulp. Daar moet je natuurlijk ook maar geluk mee hebben, maar deze kraamhulp was top! Tijdens mijn zwangerschap had ik aangegeven heel graag borstvoeding te geven en dat ik ook niet bij de eerste de beste kreet wilde opgeven. Die eerste twee weken waren heftig wat borstvoeding betreft. Diep van binnen weet je dat dit de beste voeding is wat je je kind kunt geven, maar wat een sport! En daarbij wil ik niemand op de vingers tikken, want het moet je ook gegeven zijn om borstvoeding te kunnen geven. Of dat dan is omdat het niet lukt, niet kan, niet bij je past om of welke reden dan ook. Dat is helemaal prima, met de fles worden kinderen ook groot! Kijk maar naar mij ;).
Ondanks dat ik best voldoende melk gaf, ging het voeden niet heel makkelijk. Moest ik, omdat het gewoon echt niet anders ging met tepelhoedjes voeden. Je ligt natuurlijk in je kraambed, die tepelhoedjes worden gekocht, uitgekookt en aan je voorgeschoteld. Of dat het nou lag aan die fantastische kraamhulp (Ja want ondanks dit was ze dat echt..) wie het mij niet had verteld of dat het mijn volledig is ontgaan. Die tepelhoedjes gebruiken, deed ik dus hartstikke verkeerd. En na twee weken lang stoeien met die dingen, lekkende tieten, loslatende tepelhoedjes tijdens de voeding, oneindig verkleden van schone shirts en bh’s. Kwam ik er achter dat je die dingen dus moet OMVOUWEN! Afijn, dikke shout out naar de lactatiekundige welke na 2 weken op bezoek kwam, omdat ik wilde stoppen en het echt niet meer zag zitten. Dit was dus 95% van het hele probleem.
Alles ging verder fijn. Job was heel tevreden, had wel eens wat last van krampjes, maar dat hoorde er helemaal bij. We zaten fijn op die roze/blauwe wolk, zoals iedereen dat zegt. Maar wat is die roze wolk nou eigenlijk precies? Ik heb genoten, het was prachtig, ook ik had die baby blues en verder zijn echt alle clichés waar. Echt! Maar na alle verhalen van horen zeggen, valt die roze wolk toch best mee? Of ben ik hier te nuchter voor? Ik was gewoon dolgelukkig met het gegeven van zo’n knap klein wonder, niks meer niks minder.
Laatst lag ik ’s avonds in bed nog wat te malen. Dacht ik na over hoe ik nu als mama ben en of ik dit mij ook zo had voorgesteld. Ik dacht dat ik heel nuchter en heel makkelijk zou zijn, alles zijn beloop zou laten en gewoon mijn hart zou volgen. Nu is dit ook wel een klein beetje zo. Ik volg mijn hart, waarvan ik denk dat dit ook het allerbeste is om te doen. En tegelijkertijd ben ik ook heel erg van een ritme en vind ik het belangrijk dat er voor Job, duidelijkheid, rust en regelmaat is. Dit had ik dan minder van mezelf verwacht, dat ik wat soepeler zou zijn wat zijn slaapjes betreft.
Verder luister ik naar tips en adviezen, maar trek daaruit wel mijn eigen plan. Vast iets met lekker eigenwijs? Eigenlijk kom ik ook tot de conclusie dat iedereen maar wat doet, en al doende leert men! Maar ik denk dat dit alleen maar heel gezond is.
Eerlijk is eerlijk, dat zo’n klein wondertje je gegeven is, is ontzettend bijzonder. En hoe fijn dat hele kleine ook was, vind ik de afgelopen maanden ook fantastisch. Elke dag wordt een beetje mooier! Als je kindje de wereld gaat ontdekken en steeds een beetje meer kan, je uitnodigt tot spel en er op zijn manier elke dag een feestje van maakt is dat gewoon genieten!
Dit was hem alweer de eerste blog. Gewoon omdat ik het leuk vind, bedankt voor het lezen!
Liefs, Anne